Bir toplumun içinde, bazı insanları ikna ederek, aldatarak yanına çekmek, böylelikle hedeflediği bir sonucu gerçekleştirmek amacıyla ortaya çıkan kişiler ve bu kişilerin oluşturduğu kurumlar daima olagelmiştir.
Aslında bunlar gerçek niyetlerini gizleyerek, ilk önce inanıyoruz dedikleri Allah’ı, sonrada insanları aldatmaya çalışan, dinen münafık, ahlaki olarak da ikiyüzlü olarak tanımlanan kişilerdir.
Bu türlü kişilere, ‘’İyi niyetli insanları kandırıyor, istismar ediyor, insanların iyilik duygularını körelterek toplumsal ahlakın, barışın ve huzurun temeline dinamit koyuyor, kötülüğü yaygınlaştırıyorsunuz’’ denildiğinde, ‘’Hayır, ne münasebet. Tam tersine biz insanlara zenginlik, mutluluk, kalkınma vaat ediyor, onları birlik, beraberlik, ahlak ve edebe davet ediyoruz’’ derler.
Herkes şunu bilmelidir ki; onlar bozguncuların ta kendileri olduğu gibi, dillerinden düşürmedikleri insan sevgisinden, ahlak ve edepten de en yoksun kişilerdir.
Arada bir, güvendikleri, biraz insaf ve sağduyu sahibi dostları onlara ‘’insanların inandıkları değerlere, toplumsal kural ve kurumlara saygı gösterin, maddi ve manevi birikimlere değer verin’’ dediklerinde, ‘Bizim değerlerimiz farklı, biz onlar gibi düşünmüyoruz ve o değerlere de saygı duymuyoruz’’ derler.
Ama diğer yandan evrensel değerleri benimsemiş, kültürlü, bilim, sanat ve ticarette başarılı olan, kendi düşünce dünyalarından olmayan kişilerle bir araya geldiklerinde ise, gerçek düşüncelerini gizleyerek ‘’Aslında sizlerin inandığı ve önem verdiği bazı değerlere biz de inanıyoruz, bizler de sizin gibi düşünüyoruz ama bizi size yanlış tanıtıyorlar’’ derler.
Gerçekte onlar her şeyi parasal değer veya menfaat olarak gören, doğruluğa ve dürüstlüğe karşı yalancılığı ve aldatmayı satın alan, tek değer verdikleri paranın ve düşünce dünyalarında bir travma haline gelmiş gücün karşısında esir olmuş kimselerdir.
Yalan ve aldatmaya dayalı bu alışverişleri sonucunda maddi bir menfaat elde etseler bile, toplumun gözünde ve kalbinde değersiz hale gelmişlerdir ama bunun da farkında değillerdir.
Aslında onların durumu, çıktığı yolculukta geceleyin ateş yakan, ateş tam çevrelerini aydınlattığı sırada birden sönüverince karanlıklar içinde kalan, gök gürültüsü ve şimşekle birlikte sağanak halinde boşanan yağmura, fırtınaya tutulmuş kimselerin durumu gibidir.
Ölüm korkusuyla, gök gürültüsünü ve şimşek seslerini duymamak için elleriyle kulaklarını tıkarlar. Ama nafile. Çünkü çevreleri kuşatılmış, bu karanlıktan çıkmaları imkansız hale gelmiştir.
Şimşek önlerini her aydınlattığında bu yalancı ışıkla biraz yürüseler bile karanlık çökünce öylece dikilip kalakalırlar.
Kalırlar, çünkü yola çıkarken ‘’Gitmeyin, yanlış yoldan gidiyorsunuz’’ şeklinde yapılan samimi hiçbir uyarı ve tavsiyeyi dinlemediler, ‘’Biz bu yolları biliyoruz, işimize karışmayın’’ dediler. Neden?
Çünkü onların kalpleri ve kulakları mühürlü, gözleri üzerinde de bir perde vardır.
Bu nedenlerle:
Onlar sağırdır. Kendilerine yapılan uyarı ve tavsiyeleri duymaz, dolayısıyla dikkate almaz ve kulakları üstüne yatarlar. Daha sonra hatalı oldukları ortaya çıksa da, bunu söylemiştik diyenleri yine duymazlar.
Onlar dilsizdir. Kalpleri mühürlendiği için büyük bir nimet olan dillerini zehirli bir hale getirirler. Kendileri gibi düşünmeyenlere karşı ağızlarından olumlu, güzel ve tatlı söz değil, daima olumsuz, çirkin ve acı sözler çıkar.
Onlar kördür. Bakarlar ama ortada olup biten acı ve yürek yakan olayları görmez, gözlerini kapayarak kendilerine gece yaparlar. Görenlerin söylediklerini de kabul etmez, hatta inkar ederler.
Sonuçta onlar, inanıyoruz dedikleri Allah’a verdikleri sözü, gücü elde ettikten sonra unutan, Allah’ın ve bütün dinlerin korunmasını emrettiği ‘’insani, ahlaki, vicdani ve toplumsal bütün değerleri’’ yozlaştıran ve gerçekten yeryüzünde bozgunculuk yapan kimselerdir.
BEYYİNAT
BEYYİNAT 